English text
Every sensation produces a potential for change. Sometimes this is on a conscious level but most of the time it is on an unconscious level…we are not aware of the process. Our brain/mind and body just react to the change. Like when we get cold and shiver or have a temperature and sweat or chew our nails because we are anxious, these are examples of the unconscious process.

Other times we react to sensations in a conscious way by thinking and doing; for example picking out a new shirt because we like the way it feels or its’ particular color.  Another example might be turning up the volume of a radio because a song came on that we really like.  I try to think of this as on a dynamic continuum from being unaware to being aware of the process. You could think of this action as even more dynamic when emotional significance plays a role. For example: getting teary-eyed over hearing a song or melody that reminds us of an event such as a wedding song.

But if we step back and look at the big picture we are also an element of the environment and a piece of the process for another human beings. We seem to forget that when we are not alone we become a part of the other human beings environment. We influence everything about the environment for this person; from speaking directly to them or some else, to moving about, to humming a song, to picking up and turning the pages of the newspaper. We are an element of change to be monitored by the other individual.

I see this as extremely important because we have a tendency to act or speak far too much and this can and does interfere with the other person’s ability to perceive, adjust and control their own environment and experience.  If our goal is to allow the person opportunity for personal growth, learning or relaxation we must recognize that as practitioners we are a part of the process. In many relaxation techniques, we are asking people to ignore the external environment such as noise and visual information and to “block out” unwanted thoughts and repeat a mantra, phase or even prayer to accomplish this. If our true goal is to help someone achieve or enter into the process of relaxation we must learn to “help” only where we are needed according to the person’s ability to “block out” unwanted stimuli; this includes us.

We sometimes become a part of the problem instead of the solution. When we attempt to assist individuals with a disability, we seem to think that more instructions or directions will be helpful and necessary.  We are uncomfortable with silence.  And yet it is the very act of remaining silent that gives the other person control and uninterrupted time. We have been taught to “do” and “teach” but have forgotten how much we are a part of the environmental impact on the other individual. How will we ever know what the individual perceives if we are always blocking their view?

 © Linda Messbauer, OTR/L 10/31/08

Dutch/Nederlandse Vertaling
Elke vorm van beleving biedt de mogelijkheid voor verandering. Soms zijn we ons dit bewust, maar in de meeste gevallen gebeurt dit onbewust. We zijn ons niet echt bewust dat het gebeurt. Onze hersenen, gedachten en lichaam reageren automatisch op iedere vorm van verandering. Net zoals we koude rillingen voelen, het warm krijgen of op onze nagels bijten als we ons angstig voelen. Voorbeelden van onbewust gedrag en reflexen.

In andere situaties reageren we bewust op bepaalde belevingen doordat we ergens aan moeten denken en daarnaar handelen. We pakken bijvoorbeeld nou net dat ene nieuwe shirt uit de kast omdat het zo lekker aanvoelt of dat je vindt dat de kleur je zo goed staat. Een ander voorbeeld is dat je bewust de radio even harder zet omdat ze net jouw favoriete nummer draaien.Je beweegt dus als het ware heen en weer over een altijd aanwezige geleidelijke dynamische schaal van aan de ene kant een volledig onbewuste reactie en aan de andere kant een volledig bewuste reactie. Dit proces wordt nog veel dynamischer en duidelijker als er sterke emotionele gevoelens een rol gaan spelen. Bijvoorbeeld dat je tranen in je ogen krijgt als je een liedje op de radio hoort wat ook op een begrafenis van een dierbare ten gehore is gebracht.

Maar als we even afstand nemen en het grote geheel bekijken zijn wij ten alle tijden een onderdeel van de omgeving en een onderdeel van het proces voor andere mensen. Het lijkt erop dat we soms vergeten dat als we met anderen zijn we tegelijkertijd een onderdeel vormen van de omgeving van de ander. Wij beïnvloeden onbewust de omgeving en dus de belevingswereld van die ander. We praten tegen de ander, we bewegen, we neuriën een liedje of we slaat de pagina van de krant om. We zijn van invloed op de omgeving en dus een verandering in de beleving van een ander die per definitie opgemerkt wordt. Bewust of onbewust.Het is belangrijk dat we ons dit realiseren. Velen van ons hebben bijvoorbeeld de neiging veel te veel en veel te hard te praten, waardoor wij voor de ander een stoorzender vormen. We belemmeren zo onbewust de beleving, het aanpassingsvermogen en de controle van onze cliënten over hun eigen omgeving en ervaringen.

Indien het als begeleider je doel is om de cliënt als mens te ontwikkelen, hem of haar iets te laten leren of te laten ontspannen, dien je jezelf te realiseren dat je een onderdeel bent van het geheel. In vele ontspanningstechnieken wordt mensen geleerd geluiden en visuele impulsen uit de omgeving te negeren, ongewenste en negatieve gedachten te blokkeren en bepaalde repeterende geluiden of zinnen te blijven herhalen om een optimale stadium van ontspanning te bereiken.

Als ons werkelijke doel is om een ander in een volledige staat van ontspanning te brengen dan moeten we leren enkel te helpen waar nodig, afgestemd op de mogelijkheden van de cliënt om ongewenste stimuli buiten te sluiten. Dus ook ons als begeleiders. Soms zijn we onderdeel van het probleem in plaats van de oplossing. Vaak als we proberen een cliënt met beperkingen te helpen, lijkt het erop dat we denken dat hoe meer instructies en aanwijzingen hoe beter het voor de cliënt is. We kunnen slecht omgaan met stilte. We voelen ons dan vaak ongemakkelijk en hebben de neiging dat te snel te doorbreken.

Maar juist met de kracht van de stilte geef je de ander de ruimte om zijn of haar omgeving en beleving te ongestoord te controleren. We hebben geleerd te handelen en een ander iets te leren en we zijn vergeten dat we op zichzelf al een invloedrijke omgevingsfactor zijn voor ander mens. Hoe zullen we ooit weten wat onze cliënten voelen, ervaren en zien als we hen voortdurend het zicht belemmeren.

 © Linda Messbauer, OTR/L 10/31/08