Snoezelen is ontstaan in de jaren 70 en dan met name in instituut Haerendael te Haaren.

Binnen deze organisatie werkte een orthopedagoog en twee gewetensbezwaarders.

De orthopedagoog had twee artikelen gelezen van Cleland en Clarck  en J Hollis, vanuit amerika.

Naar aanleiding van diverse tv-uitzendingen die ik de afgelopen jaren voorbij heb zien komen en waarin verschillende keren gesuggereerd wordt dat snoezelen ontstaan is op de Hartenberg in Ede schrijf ik eea op over de werkelijke beginperiode en het echte ontstaan van het snoezelen.

 

 Snoezelen is een activiteit die plaats vindt in een sfeervol verlichtte ruimte waar zachte muziek klinkt en waar een beroep wordt gedaan op de zintuigen, gehoor, gezicht, reuk, smaak, tast.

De zintuigen worden in principe afzonderlijk aangesproken

(Jan Hulsegge en Ad Verheul snoezelen een andere wereld)

Na de afronding van haar MBO-AB en HBO-MWAS opleiding is zij meer dan 10 jaar werkzaam geweest als activiteiten-begeleider in Verpleeghuis Bernardus te Amsterdam. In deze periode heeft zij het Snoezelen als nieuwe benaderingsvorm voor de demente oudere geïntroduceerd. Vele jaren van experimenteren, ervaring en ontwikkeling waren het resultaat. Inmiddels wordt zij gezien als één van de belangrijkste grondleggers van de succesvolle integratie van het Snoezelen binnen de 24-uurs zorg van demente ouderen.

Professionals zoals verpleegkundigen en ziekenverzorgenden maken in de omgang met dementerende cliënten gebruik van verschillende benaderingswijzen. De meest gebruikte benaderingswijzen zijn: realiteitsoriëntatietraining (R.O.T./R.O.B.), Validation, warme zorg, snoezelen en geïntegreerde belevingsgerichte zorg. Hierbij zijn belevingsgerichte benaderingswijzen geïntegreerd. Veel gebruikte therapieën en/of methodes zijn: psychomotorische therapie, muziektherapie, Passiviteiten Dagelijks Leven (PDL) en reminiscentie.